.Τις σημαντικότερες στιγμές μας τις καθορίζει η ένταση της μνήμης που έχουν αφήσει μέσα μας . Τα ωραιότερα πράγματα είναι αυτά που οι αισθήσεις μας αρνούνται να λησμονήσουν. Η νοσταλγία και η λαχτάρα να ξαναζήσουμε όλα εκείνα που κάποτε μας μάγεψαν, μας κάνουν να ονειρευόμαστε.
«Η Κέρκυρά μου» είναι ένα τέτοιο όνειρο. Το χωριό μου ήταν ένας τόπος λουσμένος στο χρυσογάλαζο φως. Το άρωμα της αλμύρας και της ελιάς είναι η πρώτη και πιο μακρινή ανάμνηση που έχω.
Ο πατέρας μου ήταν ψαράς, μάζευε ελιές και τραγουδούσε όμορφα. Πολύ όμορφα. Το γέλιο του, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, ήταν το πρώτο μάθημα ζωής που πήρα.
Εκείνος μου δίδαξε πως όταν έχεις την τύχη να γεννηθείς σε έναν Παράδεισο, η ύπαρξη σου καθορίζεται από αυτό το γεγονός και είσαι παντοτινά προνομιούχος. Ο δουλευτής πατέρας μου, γνώριζε το χρώμα των ονείρων και απολάμβανε «τη χαρά της ζωής» και ας μην του είχε ποτέ τίποτα χαριστεί.
Η ζωή που ζούσαμε τότε, ήταν ίσως σκληρή, μέσα στην καθημερινότητα της, αλλά την καθαγίαζε η ομορφιά του τόπου, που ήταν το δώρο του Θεού σε μας. Μια φέτα ζυμωτό ψωμί και λίγες ελιές, δροσερό νερό από τον «μπότη», ένα «μαστέλο» που έπεφτε ορμητικά μέσα στη στέρνα, γυμνά πόδια πάνω σε καυτές πέτρες, παιχνίδια με «κουτσούμπες» σε σμαραγδιά νερά, τραγούδια στον «μπόντζο» με τις κιθάρες συνέθεταν τον ξάστερο, παιδικό μας κόσμο.
Έναν κόσμο απτό, γνώριμο, συγκεκριμένο…
Στο χωριό δεν υπήρχαν οικολόγοι. Οι γυναίκες όμως, σαν τη μάνα μου, τάιζαν τις κότες τους και όλα τα ζωντανά τους με αγάπη. Φρόντιζαν τα λουλούδια μέσα στις πεντακάθαρες, μικρές αυλές τους και διατηρούσαν μοχθώντας σπίτια που φανέρωναν πόσο αγαπούσαν και σέβονταν τον τόπο που είχαν κληρονομήσει από τους παππούδες τους. Χωρίς ανέσεις και με κόπο, όταν έπλεναν τα ρούχα τους στη βρύση του χωριού, δεν ξέχναγαν ποτέ να αφήσουν τον χώρο ακριβώς όπως τον είχαν βρει. Να λάμπει από πάστρα…
«Η Κέρκυρά μου» ήταν ένας τόπος μοσχοβολιάς. Παντού αρώματα από πασχαλιές, λεμονανθούς, γιασεμιά και τριαντάφυλλα. Ένας τόπος γεμάτος από ονειρεμένες γεύσεις. Παντού σταφύλια, βερίκοκα, κίτρα και πορτοκάλια, τζίτζιφα και σύκα δροσερά.
«Στην Κέρκυρά μου» τα έθιμα λειτουργούσαν λυτρωτικά και τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και η γιορτή «Του Αγίου» έμοιαζαν σαν βγαλμένα μέσα από ευλαβικό διήγημα του Παπαδιαμάντη.
«Την Κέρκυρά μου», αυτόν τον λατρεμένο τόπο του ονείρου και της παντοτινής νοσταλγίας, κατάλαβα, μεγαλώνοντας, πως ήταν πολλοί εκείνοι που την είχαν κλεισμένη μέσα στην καρδιά τους και που έρχονταν κάθε χρόνο με την ίδια λαχτάρα να την ξαναδούν. Και να την ξαναβρούν έτσι ακριβώς, όπως την άφηναν, φεύγοντας. Όπως άφηναν οι μανάδες μας τη βρύση…
Γιατί την ομορφιά δεν την αγγίζεις.
Υπάρχει εκεί να σου θυμίζει πάντα ότι είσαι τυχερός…
Και είναι πολύ τυχεροί που ήρθαν, γνώρισαν και αγάπησαν την Κέρκυρα. Που κολύμπησαν στα νερά της, που τραγούδησαν μέσα στα καΐκια, που γλέντησαν και που ξαναγύρισαν με συγκίνηση και συνδέθηκαν με φιλίες μακροχρόνιες με εμάς που επίσης τους αγαπήσαμε.
Είναι πολλοί εκείνοι που φεύγουν σαν εραστές αγαπημένοι, με την ανάμνηση ενός παντοτινού έρωτα για την Κέρκυρα και που θα ήθελαν να τους θυμόμαστε και να τους περιμένουμε να ξανάρθουν.
«Η Κέρκυρά μου» είναι τα χαιρετίσματα που όλοι ονειρευτήκαμε να ανταλλάσουμε, ντόπιοι και επισκέπτες. Όλες οι σκέψεις που θα μπορούσαμε να μοιραστούμε. Όλοι οι διάλογοι με τους οποίους θα τιμούσαμε τους φίλους μας.
Είναι οι φωτογραφίες που θα θέλαμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλον. Είναι οι ταβέρνες που έχουμε τσουγκρίσει τα ποτήρια μας. Είναι τα γέλια κάτω από τον έναστρο ουρανό. Είναι οι χοροί και τα πανηγύρια που αρέσουν σε όλους μας. Είναι οι ιδέες και οράματα που έχουμε σκεφτεί γι’αυτήν όλοι όσοι την αγαπάμε και που μπορούν, αν όλοι το πιστέψουμε, να γίνουν πραγματικότητα.
«Η Κέρκυρά μας» είναι ένα ταξίδι ονείρου, σε καταγάλανα νερά.
Και στα ταξίδια του ονείρου, πάντα, οι ταξιδευτές είναι πολλοί… |
|
|
